اکونومی نیوز - خبر و تحلیل - اقتصاد سیاست اجتماعی [ پنج شنبه|14-12-1399 ] [ 2021-Mar-04-Thu ]
اکونومی نیوز / سیاسی
هاشمی طبا: می‌گویند روحانی استعفا بدهد، استعفا بدهد که چی؟ چه کسی می‌خواهد بیاید؟
کد خبر
45398
1399-07-11 13:02
زمان تقریبی مطالعه
6دقیقه
نامزد انتخابات ۹۶ گفت: چه فرقی دارد که کاندیدای ریاست‌جمهوری چه لباسی به تن کرده است، مهم این است که ببینیم برنامه‌اش چیست.
هاشمی طبا: می‌گویند روحانی استعفا بدهد، استعفا بدهد که چی؟ چه کسی می‌خواهد بیاید؟
رئیس جمهور نظامی برای ۱۴۰۰ ، آری یا نه؟ این بحث داغ این روزهای محافل سیاسی کشور است و تحلیلگران مختلف، هر کدام با نگاهی به این بحث می پردازند. گروهی درباره دولت رضاخانی سخن می گویند و گروهی دیگر از توان اجرایی بالای این جنس کاندیداها و یکدست سازی حاکمیت در کشور سخن می گویند.
مصطفی هاشمی طباء نامزد انتخابات ۹۶ نظرات جالبی درباره بحث حضور کاندیداهای نظامی دارد.
* حضور کاندیداهای نظامی برای انتخابات ۱۴۰۰ یکی از مباحث داغ این روزهای فضای سیاسی کشور شده است. بسیاری از کارشناسان در له یا علیه آن حرف می زنند...
این اتفاق برای اولین بار نیست و مسبوق به سابقه است. این بار دارد به عنوان یک مبحث مستقل مطرح می شود که کاندیدای نظامی می خواهیم یا نه و آقایان سابقه کار دارند یا نه. مگر از اوایل دهه ۸۰ که آقایان شمخانی، رضایی و قالیباف وارد رقابت شدند یا همان دهه اول انقلاب، این نوع نامزدهای نظامی را نداشتیم؟
* اما این بار بحث جدی تر شده و مثلا نگاه های مختلفی طرح می شود که نیاز کشور یک نظامی است یا حضور یک نظامی، فضای کشور را نظامی و مدل اقتدارگرا می کند. همان بحث های اداره رضاخانی و...
اصلا اینکه آدم ها چه لباسی می پوشند مهم نیست، مهم این است که در مغزشان چه می گذرد. برخی تصور می کنند یک نظامی بیاید مثل رضاشاه بزند و بکوبد و ... نه؛ آنقدر نظامی هایی هستند که خیلی قلب رئوفی دارند. ما باید ببینیم کسی که می خواهد بیاید، روحانی باشد، نظامی باشد، دکتر باشد یا بی سواد، مسئول فدراسیون نجات غریق باشد، فرقی ندارد. چه فرقی دارد چه لباسی به تن کرده است، مهم این است که ببینیم برنامه اش چیست؟
به نظر من در شرایط فعلی هیچ کدام از این گزینه هایی که گفتم، کار خاصی نمی توانند انجام بدهند. یعنی گستره اختیارات و وظایف دولت مشخص است. کمااینکه همه روسای جمهور ما از ابتدای انقلاب تا الان با کمی تفاوت، یک جور سیاست را ارائه دادند. یعنی این نبوده که رئیس جمهورها هم توانش را داشته باشند و هم اینکه سیاست ها قابل تغییر باشد. الان مثلا می گویند آقای روحانی استعفا بدهد، استعفا بدهد که چی؟ چه کسی می خواهد بیاید؟ چه کاری می خواهد بکند؟ آقای روحانی الان چه باید بکند؟ اصلا به او بگویند اینکه بنده به عنوان روشنفکر یا اقتصاددان انتقاد کنم، خوب است اما به او فحش می دهند. اینکه نشد حرف. بگویند آقای روحانی چه کاری باید انجام بدهد و تبعاتش چیست؟ همه انتقاد می کنند. باید کسی روی کار بیاید که راهکار مشخص فرار از بحران داشته باشد.
حالا رئیس جمهور نظامی، غیرنظامی، هر چه می خواهد بیاید هم همین است. کار خاصی نمی تواند بکند. هر کس بیاید، فرقی نمی کند، اصولگرا، اصلاح طلب، نظامی، دریایی، نجات غریق و ... هر کسی می خواهد بیاید. فقط ابتدایش بگوید من می خواهم چه کاری انجام بدهم و کاری که می خواهم انجام بدهم چه اثراتی روی جامعه دارد. خب نظامی بیاید. اگر این توان را داشته باشد که کشور را از بن بست خارج کند، اگر از سوی مردم برگزیده شود، دیگر فرقی ندارد پیشینه اش چه بوده و لباس تنش چه بوده است.
* دو نگاه هم به موضوع است. که مثلا نظامی ها کار اجرایی بلدند یا مثلا خیلی سیاست نمی دانند.
رئیس جمهور باید جامع الطراف باشد. حقیقت این است که محاسبه آنچه در مدل مدیریت نظامی اتفاق می افتد، کار دشواری است که چه تصمیمی از یک فرمانده درست بوده یا غلط چون اکثرا کارهای شان درجه بندی محرمانه دارد . ولی یک رئیس جمهور باید کاملا به همه مسائل سیاسی، بین الملل ، اقتصاد و ... آشنا باشد. بله خیلی از این دوستان کارهای اجرایی هم داشتند و موفق هم بودند اما واقعا کشورداری حتی با شهرداری هم متفاوت است. مهم نوع نگاه و برنامه افراد است.
مثلا در ایران و در بخش خصوصی افرادی را داریم که بزرگترین کارخانه فولاد خاورمیانه را با تکنولوژی روز دنیا ساخت و راه اندازی کردند، آیا می توانیم بیاییم چنین فرذی را رئیس جمهورش کنیم؟
رئیس جمهور باید برنامه داشته باشد. الان نام های نظامی جوان با رزومه عملکردی خیلی خوبی، اسامی شان مطرح هست که انسان های خوب و توانا، کاربلدی در حیطه خودشان هستند اما حقیقت این است که اداره مملکت با موفقیت در اداره پروژه های بزرگ تفاوت دارد. کار مملکت سیاست گذاری می خواهد، روابط بین الملل می خواهد، رئیس دولت با قوه مقننه و قوه قضاییه درگیر است. باید نگاه به برنامه اجرایی پیشنهادی این دوستان داشته باشیم برای این بخش ها.
* یعنی از نظر شما هر کاندیدایی که برنامه جامعی برای اداره کشور بدهد، در کنار رزومه اجرایی پیشینی که دارد، فارغ از لباس تنش شایستگی رقابت برای اداره دولت را دارد؟
واقعا اگر برنامه باشد. یک برنامه مدون و عملیاتی و به دور از شعار با ویژگی سابقه اجرایی کاندیدا همراه شود که باید گفت خیلی هم خوب.
روسای جمهور در زمان نامزدی شعار می دهند. برنامه نمی دهند شعار می دهند. فرقی هم نمی کند، چه آقای احمدی نژاد و چه آقای خاتمی و چه آقای روحانی، شعار می دهند. مردم هم دنبال برنامه نیستند و آنها هم می دانند مردم جذب شعار می شوند نه برنامه. برای اینکه برنامه دادن فکر و تحلیل و کار می خواهد. بنابراین اصلا برنامه بدهند که چه؟ یک سری شعار را عنوان می کنند و هوادار ایجاد می کنند و سیستم های تبلیغاتی راه اندازی می کنند. بله اگر یک رئیسی، هر کسی می خواهد باشد، به جای شعارزدگی، با برنامه پیش بیاید و به برنامه هم پایبند باشد، نظامی هم باشد قدمش روی چشم.
الان یکی از فرماندهان شناخته شده سال های جنگ گفته من می خواهم بیایم. خب بسم الله؛ ضمن اینکه شخصا نسبت به ایشان از نظراخلاقی و رفتاری خوش بین هستم، اما باید به ایشان عرض کرد : شما بگو چه کارهایی می خواهی انجام بدهی و تبعات آن چه خواهد بود؟ بقیه هم همینطور.
* اما همچنان یک گروهی دنبال القای این هستند که آمدن نظامی کشور را خشن می کند
نظامی ها که همه خشن نیستند. آنقدر نظامی داریم که روح لطیفی دارند؛ آن لباس را پوشیدند. اینطوری که نیست نظامی ها خشن باشند. عموی خودم نظامی بود، آنقدر آدم رئوفی بود تا یک اتفاقی می افتاد گریه می کرد.
اینکه یک حرف بیخودی است. ما کاندیدای نظامی هم قبلا داشتیم. اصلا مشکلی نیست. هر کس می خواهد بیاید از امکانات استفاده کند. منتهی باید برنامه اش را در راستای اعتلای کشور بدهد.
* گروه دیگری هم هستند که می گویند کاندیدای نظامی خوب است چون مدیریت حاکم بر کشور، یکدست می شود. اختلاف نظرها کمتر می شود و ...
نه اصلا اینطور نیست. فرض کنید آقای محسن رضایی یا آقای قالیباف بیاید. اینطور نیست که سپاه گوش به فرمان این دوستان در مقام رئیس جمهور کشور باشد. حالا سپاه هم باشد، ارتش و قوه قضاییه را می خواهد چه کند؟ و اصلا یکسان سازی در مملکت یک امر استالینیستی است. اینکه خیلی خطرناک است. در مملکت باید شفاف سازی شود و اصلا در اسلام هم این را داریم که حاکم باید در معرض مردم باشد. باید انتقاد کنند. بگویند این سیاست تو اینطور است و باید اینطور باشد. الان واقعا این حجم انتقاد از آقای روحانی منصفانه نیست. باید فضای نقد را باز نگه داریم و نگذاریم این باب بسته شود ولی معنای این حرف هم اصلا اینطور نیست که ما حاکمیت را یکسان سازی کنیم و این اصلا شایسته جمهوری اسلامی نیست. بازنشر از خبرفـوری
